Biografía de Carlos Moya Valgañón

[Ir ao Descrición autobiográfica]

• Carlos Moya Valgañón nace en Córdoba o 10 de xuño de 1936. Fillo de ensinantes republicanos represaliados, a súa infancia transcorre entre as distintas localidades (Sajazarra na Rioxa, Albacete, Valencia) ás que se traslada o grupo familiar. Tras licenciarse en Dereito pola Universidade de Valencia en 1957, recibe unha bolsa pre-doutoral da Fundación Oriol e Urquijo para ampliar estudos na Universidade de Colonia, en Alemaña. Permanece en Colonia tres anos, de 1958 a 1961, integrado no Departamento de Socioloxía que nesa época dirixe Rene König, unha das figuras máis relevantes da socioloxía alemá e europea da posguerra. Alí reorienta definitivamente a súa vocación académica cara á socioloxía, á que dende entón dedicará as súas investigacións, publicacións e actividade docente.
• Ao seu regreso de Alemaña defende en novembro de 1963, na Facultade de Dereito da Universidade de Valencia, a súa tese doutoral sobre "Problemas fundamentales de la teoría sociológica: de Marx a Durkheim y al estructural-funcionalismo". Froito dos seus anos de estudo en Alemaña, a tese realiza un ambicioso percorrido polas plurais raíces das que se nutre a nova autoconciencia da modernidade que se plasma na Socioloxía.
• En 1964 incorpórase á Universidade Complutense de Madrid como profesor axudante da Cátedra de Filosofía do Dereito, cuxo titular é Joaquín Ruiz-Giménez. Nesa conxuntura, xunto con outros novos profesores universitarios e intelectuais, intégrase no círculo de oposición á ditadura liderado polo profesor Tierno Galván. Nese contexto será cofundador e profesor de CEISA (Centro de Estudios e Investigaciones S.A.), a Escola Crítica de Ciencias Sociais que, deseñada, organizada e xestionada grazas aos desvelos de José Vidal Beneyto, dará un impulso decisivo ao desenvolvemento da socioloxía contemporánea en España e que as autoridades franquistas mandarán pechar en 1968.
• Encargado en 1967 de impartir Filosofía da Ciencia Social na Facultade de Ciencias Políticas e Económicas da Universidade Complutense, catro anos despois gaña a Cátedra de Socioloxía na Universidade de Bilbao, a cuxa Facultade de Sarrico se traslada en setembro de 1971. En 1974 desprázase de novo a Madrid para dirixir o Instituto de Ciencias de la Educación de la UNED e poñer en marcha o seu Departamento de Ciencias Sociais. Destes anos son os seus libros Sociólogos y sociología (1970) e Teoría sociológica: una introducción crítica (1971); o primeiro reúne un conxunto de estudos nos que procede a unha revisión nova e esclarecedora dalgúns dos fitos da tradición sociolóxica; o segundo intérnase na análise, sistematización e interpretación da teoría socioloxía contemporánea no final de época do reinado do funcionalismo. Tamén de principio dos 70 é a súa monografía Burocracia y sociedad industrial (1972), centrada no estudo do caso español, á luz da tradición de análise sociolóxica do Estado que vén da socioloxía alemá e especialmente de Max Weber -a cuxa socioloxía da burocracia dedica un capítulo revelador. En conexión co seu estudo sobre a burocracia pública, pero no marco dunha socioloxía histórica do proceso de cambio socioeconómico en España que arranca da guerra civil, en 1975 aparece El poder económico en España: 1939-1972, un libro conectado co traballo sobre "as elites económicas e o desenvolvemento español", publicado no volume "La Sociedad", dentro da obra colectiva La España de los años 70.
• En setembro de 1977 toma posesión da cátedra de Cambio Social, na Facultade de Ciencias Políticas e Socioloxía da Universidade Complutense de Madrid, da que é Decano de 1980 a 1982, ademais de dirixir nos restantes anos o Departamento de Socioloxía I. Durante este período publica De la ciudad y de su razón. Del logos político a la razón sociológica (1977), un estudo de amplos voos e de difícil clasificación académica sobre a xenealoxía histórica da racionalidade occidental e a súa conversión en razón sociolóxica. Cómpre destacar tamén nesta época o libro Teoría Sociológica Contemporánea (1978), codirixido con José Jiménez Blanco, no que se recollen colaboracións de numerosos sociólogos españois que abordan e debaten os temas centrais da socioloxía a finais do os anos 70. O período culmina coa publicación en 1984 de Señas de Leviatán: Estado nacional y sociedad industrial en España, 1936-1980, libro que reúne múltiples estudos publicados en anos anteriores e no que se combinan traballos de orientación empírico-histórica con outros de orde teórico-hermenéutica. Ese mesmo ano publica tamén o artigo "Identidad colectiva: un programa de investigación científica" na REIS, traballo no que se fai á luz unha proposta analítico-hermenéutica para a ampliación e eventual superación dos límites estreitos da socioloxía dominante.
• En 1989 deixa a Universidade Complutense para incorporarse ao Departamento de Socioloxía I da UNED, que dirixe durante algúns anos e do que é na actualidade Catedrático Emérito. No curso 1994-1995 desprázase, durante un ano sabático, á Universidade de California, San Diego; alí dá comezo unha ambiciosa investigación sobre as relixións monoteístas e as súas variantes políticas premodernas e modernas na que segue traballando na actualidade. Froito desta liña de investigación apareceu recentemente o seu libro Mahoma, Dar-el-Islam y Maimónides: dos ensayos sobre el monoteísmo semita (2008).