Biografía de Emilio Lamo de Espinosa

[Ir ao Descrición autobiográfica]

• Doutor en Dereito pola Universidad Complutense e doutor en Socioloxía pola Universidade de California-UCSB (1979), onde ampliou estudos a comezos dos anos 70 e foi Visiting Professor. Dende 1982 é catedrático de Socioloxía na Universidad Complutense.
• Estivo ao cargo da reforma da Universidade española durante o primeiro goberno socialista de Felipe González (1982-1987), tarefa pola que se lle concedeu a Gran Cruz de Afonso X o Sabio e o grao de Officier de l'Ordre des Palmes Academiques por servizos á cultura francesa.
• Durante case dez anos (1992-2002) foi director do Instituto Universitario Ortega y Gasset, o maior centro de posgrao en ciencias sociais de España. De 2002 ao 2005 encargouse, como director, da fundación do Real Instituto Elcano de Estudios Internacionales y Estratégicos, primeiro think tank español en estudos internacionais. Entre o 2007 e o 2010 foi presidente da Federación Española de Sociología, da que é membro de honra.
• É doutor honoris causa pola Universidad de Salamanca, Premio Otto de Habsburgo 2014, académico numerario da Real Academia de Ciencias Morales y Políticas, e da Academia Europea de Ciencias e Artes, colaborador habitual na prensa e patrón ou asesor de numerosas fundacións: Fundación Consejo España-Estados Unidos (da que é actualmente vicepresidente), Fundación Real Instituto Elcano, Fundación Ortega y Gasset-Marañón, Fundación Carolina, Fundación Transición Política Española, Fundación Fernando Pombo, Fundación Príncipe de Girona e Fundación Botín. Tamén é membro do consello editorial da Revista Internacional de Transparencia e Integridad.
• Publicacións destacadas: ten publicados vinte e dous libros, máis dun centenar de monografías científicas, case 400 artigos de prensa ou divulgación e recoñecidos seis sexenios investigadores. As súas primeiras publicacións tiveron que ver coa recuperación da historia intelectual heterodoxa de España (Política y Filosofía en Julián Besteiro, 1973) e a crítica do marxismo (Teoría de la reificación. De Marx a la Escuela de Frankfurt, 1981), antes de escribir sobre socioloxía do dereito e desviación social (Delitos sin víctimas, 1989) e, sobre todo, socioloxía do coñecemento e da ciencia (La sociedad reflexiva, 1990; La sociología del conocimiento y de la ciencia, 1994), o seu principal campo de investigación. Ten o Premio Internacional de Ensaio Jovellanos pola súa obra Sociedades de cultura y sociedades de ciencia (1996). Máis recentemente abordou o estudo da emerxente sociedade transnacional e o seu goberno (Bajo puertas de fuego. El nuevo desorden internacional, 2004; eds. Europa después de Europa, 2010). É ademais autor, con Salvador Giner e Cristóbal Torres, do Diccionario de Sociología máis utilizado en castelán (Alianza Editorial, 2ª edición, 2007). Dirixiu catorce teses doutorais e catro delas recibiron o Premio Extraordinario de Doutorado.